In Memoriam Toen ik in de zomer van 2005 bij Econcern kwam werken had het bedrijf nog een omvang waarbij het doenlijk was, dat iedere nieuwe medewerker zich middels een mailtje voorstelde aan alle collega's. En aldus vulde ik op mijn eerste werkdag een enigszins obligaat lijstje in - dat mijn naam Ruud van Leeuwen was, dat ik 39 jaar oud was en in Amsterdam woonde, dat ik een passie had voor windenergie en van zwemmen hield. 20 minuten later had ik mijn allereerste (!) reply binnen in mijn nieuwe mailbox. “Hé Ruud, ik woon ook in Amsterdam en ik hou ook van windmolens en van zwembaden. Volgens mij moeten wij snel even wat afspreken ~ Welkom!” dat mailtje kwam van Jord en die afspraak was uiteraard snel gemaakt. Binnen de kortste keren zaten we regelmatig 's ochtends samen in de trein op weg naar Utrecht. In korte tijd leerde ik Jord kennen als een jongen die over liep van enthousiasme voor alles wat maar in de verste verte naar duurzame energie rook. In zijn vrije tijd las hij boeken over verleden en toekomst van onze energievoorziening. En door te werken bij Econcern wilde hij invulling geven aan zijn streven om deze wereld iets duurzamer te maken. Ik leerde Jord ook al snel kennen als surf-fanaat, die in de zomermaanden bij alles wat hij aan het doen was op de achtergrond een website open had staan met golfhoogtes aan de kust. Op die manier kon hij in de gaten houden of er misschien nog omstandigheden waren die een tripje naar IJmuiden rechtvaardigden aan het einde van de middag. Regelmatig probeerde hij mij te porren “Vanmiddag leer ik je surfen. Ik heb nog wel een neopreen voor je liggen. Er zitten her en der wat gaten in en hij is je misschien iets te klein, maar zó koud is de Noordzee heus niet meer in juni”. Het enige verweer dat Jord accepteerde was als ik antwoordde dat ik al sinds enkele jaren wist hoe je iets op internet op moest zoeken. En ik leerde Jord kennen als één brok tomeloze energie. Een zwemafspraak bijvoorbeeld had bij Jord vaak iets weg van een mini-triathlon. “Hé man het wordt morgenvroeg hartstikke lekker, dus ik ben om half 7 bij je. Als jij ook zorgt dat je dan klaar staat met je fiets zijn we om 7 uur de eersten in het Brediusbad en dan kunnen we tot kwart voor 8 precies 2 kilometer zwemmen. Als we dan effe snel rennen naar de kleedhokjes en een beetje dóórtrappen, kunnen we nog net de intercity van 8:16 hebben vanaf Amsterdam Centraal.“ [wat Jord er in zijn eerste mailtje niet bijgeschreven had, was dat hij 15 jaar jonger was dan ik]. En als de trein van 8:16 dan om 8:46 Utrecht Centraal binnenrolde was het meestal iets in de trend van “ik ben wel weer fit, zullen we kijken of het lukt om nog vóór negenen op kantoor te zijn?” Ontbijt bestond uit gevulde koeken van de NS en de boterhammen onderin zijn tas; waarvan Jord consequent beweerde 'dat Suzanne die waarschijnlijk voor hem gesmeerd had'. Maar die gezien de smaak en consistentie waarschijnlijk overgebleven waren van de dag er voor. Het zou mij niet verbazen als Econcerners die niet direct met Jord samengewerkt hebben hem daar wellicht het beste mee herinneren: of het nou om half elf 's ochtends was - alvast een paar gebietst bij Liena - tussen de middag – uiteraard - of om half vijf 's middags: met een stapeltje boterhammen in zijn hand, was één van Jord's meest karakteristieke verschijningsvormen op kantoor. Als consultant bij Ecofys Wind leerde ik Jord vooral kennen als bijzonder hardwerkend en loyaal; nooit te beroerd om even een haastklusje tussendoor te doen. En als een slimme jongen. Daar kunnen we denk ik kort over zijn. Jord was een èrg goeie. 's Ochtends een mailtje van Jord in je mailbox vinden dat de avond er voor om 22:45 verstuurd was, was bepaald geen uitzondering. Steevast openden ze met een zin in de trend van “Yo, ik zat net nog even te denken over die wind park-layout van je en volgens mij kunnen we het zo oplossen .....”. Een kenmerkende zin want in Jord's wereld bestonden er maar weinig echte problemen. De meeste dingen waren eenvoudigweg 'iets waarvoor nog even een oplossing verzonnen moest worden'. Na zijn overstap van Ecofys naar Evelop vertrok Jord naar de Antillen om in Curaçao een systeem van sea-water airconditioning aan te gaan leggen en om heel Bonaire van wind-en biodiesel energie te voorzien. Geheel in stijl begon hij al tijden vóór zijn vertrek contact te leggen met mensen in binnen- en buitenland. Hij had wel eens iets gelezen over het kweken van algen bij wijze van energieteelt, en daar moest toch iets mee te beginnen zijn op zo'n tropisch eiland. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Jord is dood. Toen hij vorig jaar zomer even terug over was, voelde hij zich niet lekker. Hij ging toch terug naar de Antillen maar kwam al snel opnieuw naar Nederland. Het bleek een hersentumor, en wel eentje van het aller agressiefste soort. In de daaropvolgende periode bleek eens te meer uit wat voor hout Jord gesneden was. Zonder de gebruikelijke fasen van ontkenning en boosheid, ging hij onmiddellijk over in de acceptatie-modus, maar wel met zijn karakteristieke 'welke oplossingen zijn er nog?' houding. Maar Econcern bleek helaas niet het enige wat snel groeide in die tijd. “Het eerste waar ik aan dacht toen ik de diagnose hoorde was, 'jammer, nou zal ik nooit weten hoe duurzaam onze energievoorziening in 2050 zal zijn'” zo vertelde hij me in de herfst van 2007. Ik troost me met de gedachte dat mocht er een hemel zijn, men Jord daar ongetwijfeld inmiddels een kijkje heeft laten nemen in de toekomst. En hij dus nu eerder dan wij allemaal, weet hoe in 2050 de energievoorziening er uit ziet. En mocht om mij onbekende redenen, Jord toch op die andere plek in het hiernamaals beland zijn, dan troost ik me met de gedachte dat hij dan in ieder geval nog de eerste 'hell's angel' is die zich ooit serieus met biobrandstoffen heeft beziggehouden. Ruud