Jord, je had veel minder dagen dan ik, dan de meesten van ons. Maar je hebt een diep spoor achtergelaten. Vanaf het eerste moment dat ik je enkele jaren geleden tegenkwam tot de laatste keer dat ik in Januari in je ogen kon kijken – elke keer liep je rond als een aanmoediging om te leven. Jouw glimlach, jouw vrolijke, altijd snelle stem, het plezier van DOEN, dat jouw lichaamstaal vertelde aan ons allemaal – je was één grote uitnodiging. Dat blijft naklinken. Lang denk ik. Ik ben dankbaar jou gekend te hebben. Karsten